چه سخت است

چه سخت است گریستن...،
و چه سخت تر، لبخند زدن نشسته بر خاکستری نه، که آتشی همچنان افروخته...،
چه سخت است سخن گفتن...،
و چه سخت تر سکوت را بر گوشه های لبخند بی رمقی دوختن، آنچنان که گویی نغمه های درون تو همان است که دیگران در تکرار هزارباره شان رقصیده اند...، بی فروغی...، بی شوقی...،
چه سخت است ایستادن...،
و چه سخت تر فرو افتادن، آنجا که ایستادگان را حتی از دستبرد استخوانهایشان امان نیست...،و نیستی، همه آنچه مرده خواران پیشکش می کنند، نیست...، تاریکی است...، تاریکی مطلق...،
چه سخت است عشق ورزیدن...،
و چه سخت تر در جستجوی عاشقی بودن که سراپا قلبی باشد نه قفسی...، تنگ تر از نفرت...، تنگ تر از تن...،
چه سخت است یافتن...،
و چه سخت تر نگاه داشتن آنکه یافته ای، با زنجیرهای اشک و قطره های لبخند و نغمه های سکوت...،و با عشق...، که به کلام در نمی آید...، رنگ نمی گیرد...، لمس نمی شود...و دیده نمی شود...، مگر از پنجره باور...؛ نایابترین پنجره دنیا...،
چه سخت است فراموش کردن...،
و چه سخت تر فراموش شده ماندن...،همچون کشتی غرق شده در عمق اقیانوس...، هرچند که گنجی بزرگتر از تمام دنیا در سینه اش باشد...، ناتوان از برآوردن آهی حتی...، و در ژرفای اقیانوس، پوسیدن و تمام شدن...،
چه سخت است مردن....، 
                                       و چه سخت تر زیستن...، 
                                                                             بی تو...! 
                                                                                          بی تو...!
                                                                                                       بی تو...!