دستامون اگر که دوره دلامون
که دور نمیشه دل من جز با دل تو با دلی یک جور نمیشه تو میخوای
مر مر قلبت آب شه با گرمای عشقم دلت از سنگ عزیزم سنگی که
صبور نمیشه فاصله ها فاصله ها اونو به من برسونید فاصله ها فاصله
ها درد منو نمی دونید بردن اسم تو از یاد کاریه که خیلی سخته دل تو
نقش یه قلبه که تو آغوش درخته تو دلم همیشه جاته همیشه دلم باهاته
یاد من هرجا که باشی مثل سایه پا به پا ته فاصله ها فاصله ها اونو به
من برسونید فاصله ها فاصله ها درد منو نمی دونید
انسان زاده شدن تجسّد ِ وظیفه بود: توان ِ دوستداشتن و
دوستداشتهشدن توان ِ شنفتن توان ِ دیدن و گفتن توان ِ اندُهگین و
شادمانشدن توان ِ خندیدن به وسعت ِ دل، توان ِ گریستن از سُویدای ِ
جان توان ِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاع ِ شُکوهناک ِ فروتنی
توان ِ جلیل ِ به دوش بردن ِ بار ِ امانت و توان ِ غمناک ِ تحمل ِ تنهائی
تنهائی تنهائی تنهائیی ِ عریان انسان دشواریی ِ وظیفه است.
fOr YoU
در پناه کوهی
گل سرخی با ناز
خفته بر دامن سبز گل سرخی دیگر...
شب!
شبی طوفانیست.
موفق باشید
خیلی زیباست
موفق باشی