کلبه ی عاشقان.......
عشق پرنده ی شکسته بالیست که دفتر خاطرات را ورق میزند...........کلبه ی عاشقان.......
عشق پرنده ی شکسته بالیست که دفتر خاطرات را ورق میزند...........مطالب کوتاه وخواندنی از "دکتر علی شریعتی"
وقتی که دیگر نبود،
من به بودنش نیازمند شدم...
وقتی که دیگر رفت،
من به انتظار آمدنش نشستم....
وقتی که دیگر نمیتوانست مرا دوست بدارد،
من او را دوست داشتم...
وقتی که او تمام کرد،
من شروع کردم...
وقتی او تمام شد،
من آغاز شدم...
و چه سخت هست تنها متولد شدن...
مثل تنها زندگی کردن...
.....
مثل تنها مردن.
"دکتر علی شریعتی"
پاینده باشید...
راز عشق!!!
عشق انده و حسرت است و خواری؛
عشق انده و حسرت است و خواری؛
عشق انده و حسرت است و خواری؛
عاشق مشوید، اگر توانید...؛
عاشق مشوید، اگر توانید...؛
عاشق مشوید،
اگر توانید...!
کاش میتوانستیم...!
تا بعد...!
امید..........
امید؛
و در آغاز هیچ نبود،
کلمه بود،
و آن کلمه ، خدا بود...
عظمت همواره در جستجوی چشمی است که او را ببینـد...
و خوبی همواره در انتظار خردی است که او را بشناسـد...
و زیبایی هـمــواره تشــنه دلــی که به او عـشـــق ورزد...
و جبروت نیازمـند اراده ای که در برابرش،به دلخــــواه رام گردد...
و غرور در آرزوی عصیان مغروری که بشکندش و سیرابش کند...
و خدا؛
عظیم بود و خوب و زیبا و با جبروت و مغرور،
اما کسی نداشت...
خدا آفریدگـار بود،
و چگونــــه میتوانست نیافـریند؟
و خدا مهربان بود،
و چگونه میتوانست مهر نورزد؟
"بودن" ، "میخــواهــــــــد"
و از عدم نمیتوان خواست...
و حیــات انتظار میکشـــد،
و از عدم کسی نمی پرسد،
و خدا از بودن بیشتر "بود"
و از حیات زنده تر؛
و از غیب بنهان تر؛
و از تنهایی تنها تر؛
و برای "طلب" بسیار داشت؛
که خدا "بــودن" مطلق بود...
خدا گنجی مجهول بود؛
که در ویرانه بی انتهای غیب مخفی شده بود،
و خدا زنده جاوید بود؛
که در کویر بی پایان عــدم "تنها نفـس میکشید"
دوست داشت چشمی ببیندش......
دوست داشت دلی بشنا سدش......
و در خانه ای گرم از عشــق؛
روشن از آشنایی؛
استوار از ایمان؛
و پاک از خلوص خانه گیرد...
خدا آفریدگار بود؛
و دوست داشت بیافریند...
زمین را گسترد،و دریاها را؛
از اشکهایی که در تنهایی خویش ریخته بود پر کرد،
و کوههای اندوهش را؛
که در یگانگی درد مندش ، بر دلش توده گشته بود،
بر پشت زمین نهاد،
و جاده ها را؛
که چشم به راهیهای بی سو و بی سرانجامش بود،
بر سینهُ کوهها و صحراها کشید،
و از کبریایی بلند و زلالش؛
آسمان را بر افراشت....
و دریچهُ همواره فرو بسته سینه اش را گشود؛
و آههای آرزومندش را، که در آن از ازل به بند بسته بود؛
در فضای بیکرانه جهان رها ساخت...
با نیایش های خلوت آرامش،
سقف هستی را رنگ زد ،
و آرزوهای سبزش را در دل دانه ها نهاد ،
و رنگ نوازشهای مهربانش را به ابرها بخشید،
و از این سه ترکیبی ساخت؛
و بر سیمای دریاها پاشید؛
و عطر خوش یاسهای معطرش را در دهان غنچه یاس ریخت،
و بر پرده حریر طلوع؛
سیمای زیبا و خیال انگیز "امیـــــــــــــد" را نقش کرد....
مرامنامه ......
مرامنامه ...
نمی دانم که هستی و کجایی ؟
آشنایی یا غریبه؟
اما مطمئنم که تورا دیده ام؛ و تو نیز مرا دیده ای؛
حرفهایی برایت دارم.....
از خودم؛ از دیگران؛ از نقش ها و رنگ ها؛ از بازیچه شدن ها؛
تو را محرم حرفهای خودم می دانم و به تو خواهم گفت ؛
از شکست ها؛ پیروزی ها؛ بیم ها؛امید ها؛
ازامروز بشریت؛ وازهیاهوی پر معنی لحظه ها ...
به تواطمینان دارم؛ و به توعشق می ورزم؛
من و توغریبه نیستیم؛
دراز مدتی است که نه تنها من و تو؛ بلکه همه ما یکدیگر را می شناسیم؛
بیاد بیاورآنروزی که درعالم اعلی روح اهورایی در کالبد من وتو دمیده شد؛
آری؛ همان روز را می گویم....
آشنایی من و تو آنجا شروع شد.....
داستان عشق ............
(( پروانه عاشق چون بال عشق می گشاید و هجوم دیوانه وار عشق شمع بر دیوار دل خویش را تاب
نمی آورد، خود را به دل آتش شمع می زند و آتش عشق را به خاکستر جسم خاموش می کند... ))
(( بلبل، این عاشق شوریده شیدا، که هر صبح ناز معشوق مغرور خویش را به جان می خرد، و دولت
وصل را به جشن آواز فرا می خواند، غم جانکاه دوری را با امید بهاری دیگر و تولدی دوباره تاب می آورد،
و حرفهای دل عاشقش را برای بهاری که از راه می رسد، و امید وصال غنچه نوشکفته نگاه می دارد...))
و اما داستان عشق برگ و خورشید را حکایتی دگر است...؛
برگ جوان و زیبایی که در بهار، زیر بارش باران هستی بخش بهاری و نوازش نسیم بر گونه های لطیف
خویش جان می یابد، با اولین تابش آفتاب بر چهره اش، عاشق خورشید بزرگ و زیبا می شود...،
عشقی که تا لحظه مرگ، گرمی اولین نگاه را به خاطر دارد، و شیرینی و حلاوتش را، طعم گس مرگ نیز
نمی تواند محو سازد...،
عشقی آسمانی که هر صبح با اشک تطهیر می شود، اشکی که از شوق دیدار دوباره معشوق بر چهره
برگ می نشیند...،
آه...، که چه زیباست، دیدن این شبنم های پاک و درخشان که از طهارت و تراوت دل برگ خبر می دهد...،
(( عشقی که با اشک تطهیر شده است...؛ پاک، زیبا و جاودانه میماند... ))
اما آنچه که دست قداره کش تقدیر، برای این عاشق نازکدل سرشته است؛ بهار، نه...! که خزان است...،
بهار جوانی و تابستان گرم این عشق سوزان می گذرد، و پاییز برگ ریز از راه می رسد...،
پاییز از گرمی خورشید و نور عشق وی به برگ می کاهد...،
و برگ را با غم فراق و طعم تلخ جدایی آشنا می کند...،
کاش یا رب آشناییها نبود... یا بدنبالش جداییها نبود...
کاش او با من نمی شد آشنا یا مرا از او نمی کردی جدا...
و برگ، که نه همچون پروانه، امکان پرواز به سوی معشوق دارد، تا تن خویش در آتش این عشق خاکستر
کند، و نه چون بلبل بهاری، تاب و توان صبوری در غم فراق زمستانی...،
اندک اندک آرام و قرار از کف می دهد...،
سرخ از خون دل و زرد از غم فراق هر روز رنجورتر از روز پیش...،
می گویند؛ هر عاشقی در اوج عشق سعی می کند تا خود را چون معشوق بنمایاند و چون او شود...،
و من برگها را اینگونه دیدم...،
سرخ همچون سرخ فام طلوع و زرد همچون نور زرد و درخشان ظهر تابستان...
و این پایان داستان عشق برگ و خورشید است...
سر انجام در یک روز دلگیر پاییزی، برگ زیبا آخرین و زیباترین رقص خویش درباد را به تماشا میگذارد...
رقص مرگ...!
و آنگاه ما می مانیم و شبهای سرد و طولانی زمستان و انتظار بهاری دیگر...
(( تا کی دوباره جلوه کند بهار در آشیان من... ))
و این داستان هر سال تکرار می شود...
هزاران سال است که هر بهار برگهای جوان با عشق خورشید سر بر می آورند... ،
و جوانه می زنند و می خوانند و می خندند و می رقصند...،
و چون پاییز فرا می رسد می میرند...،
و طبیعت را با ظلمت شبهای سرد زمستان و غم نبود خویش تنها می گذارند...
و گویی طبیعت در زیر سلطه سیاه زمستان، به یاد دل سفید و پاک برگ، ردای سفید بر تن می کند...
و تعزیه گردان عزای برگ می شود...
و خورشید در این اندوه چهره مغموم خویش در پس ابرهای سیاه پنهان می سازد...
اما...؛
در طول این سالها هیچگاه غم خزان و هراس تاراج باد پاییز نتوانسته است عشق زیبای برگ را مکدر
سازد، و لحظات زیبای هم آغوشی برگ و خورشید را به اندوهی بیالاید....
(( آری...
آغاز دوست داشتن زیباست...
گرچه پایان راه ناپیداست...
من به پایان دگر نیاندیشم چون همین دوست داشتن زیباست...! ))
آری...،
برگ حتی در هنگام مرگ، و درست آنگاه که از شاخه درخت جدا می شود نیز با رقص زیبای خویش در
باد، خزان را به سخره می گیرد...،
و عاشقان جوانی را که در زیر این برگ ریز زیبا، به سوی آینده گام بر می دارند...، پند می دهد که؛
هیچگاه کمین خزان را که کمر به قتل عشق بسته است، فراموش نکنند...،
و با فریادهای محزون خویش در زیر پای عابران پاییزی، این شعر را نجوا می کنند که...؛
(( زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ...
پرشی دارد...؛
اندازه عشق...))
و درست بیست و پنج سال پیش، در نخستین ساعات از آخرین آدینه فصل پاییز...،
در حالیکه آخرین برگهای پاییزی، در خلق شاهکار زیبای تمامی عمر خویش، دست افشان و پای کوبان به
سوی مرگ پرواز می کردند...
من پا به عرصه زندگی نهادم...!